Title : It’s the end.
Pairing : JungKiseok x LeeSonghwa (Simon
Dominic x Gray)
Rate : PG
Author : RapDivide
Note : ฟิคเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อสนองความต้องการของคนแต่ง(?) ตัวละครในฟิคไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใด เอาง่ายๆ
คือฟิคเรื่องเป็นแค่เรื่องที่แต่งขึ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
-------------------------------------------------------
กีซอกไม่รู้ว่าเขาทนกับเรื่องแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว
“วันนี้จะออกไปไหนอีกซองฮวา”
“ออกไปหาเพื่อนไงพี่”
เรื่องที่อีกฝ่ายออกจากห้องไปโดยไม่ให้เหตุผลที่มากไปกว่าประโยคดังกล่าว
และมักจะกลับมาที่ห้องในสภาพที่ดูไม่ได้เลยแทบทุกครั้ง
“วันนี้วันหยุดแล้ว อยากไปเที่ยวไหนไหม?”
“ผมมีนัดกับเพื่อนแล้วอ่ะ...ใกล้เวลาแล้ว
ไปก่อนนะพี่”
เรื่องที่มักจะปฏิเสธคำถามของเขาแทบทุกครั้งหลังจากที่คบกันมาได้เกือบสามเดือน
และอีกหลายๆเรื่องที่ไม่อยากจะกล่าวถึงเท่าไหร่นัก..
เสียกคลิ๊กเมาส์ดังขึ้นเป็นระยะๆภายในห้องทำงานของกีซอก
ช่วงนี้งานก็ไม่ยุ่งมากเท่าไหร่ เขาเลยคิดจะมาจัดการทำให้มันเสร็จไปเสียที
อีกอย่างต่อให้กลับห้องไปตอนหน้าก็คงไม่ดีนัก เพราะยังไงซองฮวาก็ยังไม่กลับมาหรอก
“ฮยองยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ
ผมก็นึกว่าฮยองไม่ได้มาวันนี้ซะอีก”
“เพิ่งจะเข้ามาตอนบ่าย ไม่แปลกหรอกที่นายจะไม่รู้”
ฮยอกอูหรือที่ใครๆเรียกกันว่าโลโค่เดินเข้ามานั่งบนโซฟาตัวยาวที่อยู่ทางขวามือพลางผ่อนลมหานใจออกมาราวกับได้พักผ่อน
กีซอกหันไปเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปทำงานของตนต่อ
“แล้ว...เกรย์ฮยองไปไหนล่ะ ผมไม่เห็นเลยช่วงนี้”
“ออกไปหาเพื่อนแต่เช้าแล้วล่ะ... เออ
นายพอจะรู้ไหมว่าเขาชอบไปที่ไหนบ้าง”
กีซอกกดเซฟงานก่อนจะปิดคอมและหันเก้าอี้ให้เปลี่ยนทิศหันหน้าไปทางฮยอกอู
อีกฝ่ายให้ทำท่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นก็ต้องรีบเก็นไป
และคาดว่าอาจจะไม่หยิบมันขึ้นยาวเลยแน่ๆ
“ไม่ตามแถวเมียงดงก็คงตามผับบาร์ล่ะมั่งฮยอง”
“อืม..”
“เกรย์ฮยองทำตัวแบบนี้ ฮยองไม่อึดอัดบ้างหรือไง”
“ไม่รู้สิ... ฮยองคงปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวมากไปมั้ง
เขาเลยต้องออกไปข้างนอก..แต่พอฮยองจะชวนไปไหน เขาก็ปฏิเสธตลอด บางที…”
เขาน่าจะอึดอัดอยู่ฝ่ายเดียว
บางทีเขาก็คิดว่าเขาควรปล่อยอีกฝ่ายไป...
แต่เพราะว่ารักมาก จึงปล่อยไปได้ยาก
“งั้นฮยองควรจะกลับบ้านไปหาเกรย์ฮยองนะ ผมคิดว่าตอนนี้เขาน่าจะกลับถึงบ้านแล้ว”
ใครก็ต่างบอกว่าฮยอกอูเป็นคนมองโลกในแง่ดี...เขาว่ามันก็น่าจะจริงแหละ
เป็นรุ่นน้องที่ยิ้มได้ตลอด อารมณ์ดีตลอดเวลา
ดีจนน่าอิจฉา
“อืม งั้นฮยองกลับก่อนนะ ฝากบอกแจบอมด้วยว่าฮยองกลับแล้ว”
“รับทราบครับผม”
กีซอกหยิบโทรศัพท์
กระเป๋าเงินใส่กระเป๋าเสื้อโค้ดก่อนจะลุกเดินออกไปจากห้องทำงานพลางโบกมือลารุ่นน้องโดยที่ไม่ได้หันหน้าไปมอง
ถนนสองข้างทางเวลานี้เต็มไปด้วยร้านค้าที่กำลังเปิดเพื่อให้คนได้เข้าไปจับจ่ายซื้อของ
ตอนแรกเขาก็กะจะเดินตรงไปโดยพยายามจะไม่สนใจร้านค้าเหล่านั้น
แต่สุดท้ายทั้งสองมือของเขาก็เต็มไปด้วยถุงกระดาษที่ใส่ของที่ซื้อจากร้านพวกนั้นแทบทุกอย่าง...ส่วนใหญ่มันก็เป็นของซองฮวาทั้งนั้น
เขาจัดการย้ายของทุกอย่างไปไว้ที่มือข้างซ้ายทั้งหมดก่อนที่มือหนาจะล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ดจัดการส่งคาทกไปหาซองฮวาว่ากำลังจะกลับห้อง...
เขายืนรอข้อความนั้นอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ไม่มีการตอบกลับ
เขาจึงตัดสินกดล็อคมันและเดินตรงต่อไปเพื่อกลับไปยังห้องตามจุดประสงค์ของตน
มือหนายกคีย์การ์ดขึ้นทาบกับเครื่องสแกนเพื่อจะเข้าไปภายในตัวตึกและเก็บมันใส่กระเป๋าเช่นเดิม...
แทนที่เขาจะได้เดินตรงกลับไปที่ห้องเลย
ก็ต้องสะดุดกับจดหมายที่ล้นออกมาจากกล่องรับที่มีเลขห้องเขาบอกอยู่..
นี่เขาไว้ใจถูกคนหรือเปล่า ที่ให้ซองฮวาเป็นคนจัดการบิลพวกนี้
แต่จากบิลพวกนี้นี่มันเป็นใบเสร็จและส่วนใหญ่ก็มาตั้งแต่เดือนที่แล้ว...
ดีนะที่สมัยนี้มันจ่ายผ่านโทรศัพท์ได้
ไม่งั้นป่านนี้เขาต้องย้ายออกไปอยู่ที่ไหนซักแห่งแล้ว
“จริงๆเลยนะซองฮวา”
เขาจัดการยัดทุกอย่างลงถุงกระดาษใบหนึ่งก่อนจะเดินตรงไปกดลิฟต์
ไม่นานนักลิฟต์ก็เคลื่อนมาถึงชั้นที่เขาอยู่ เขารีบกดชั้นที่ต้องการจะไปทันทีที่เข้าไปภายในตัวลิฟต์
ประตูลิฟต์เปิดออกอย่างช้าๆ เมื่อชั้นที่เขาต้องการ
สองขาก้าวออกมาจากตัวลิฟต์อย่างไม่เร่งรีบนัก ก่อนจะล้วงหยิบคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋าเสื้ออีกครั้งพลางทาบมันลงตรงเครื่องที่ติดอยู่ข้างๆกับประตูห้อง
แก๊ก...
ทำไมข้างในมืดแบบนี้เนี่ย
นั่นคือความคิดแวบแรกในหัวของกีซอก...
เขาจัดการถอดรองเท้าไว้ก่อนจะเดินไปกดสวิตซ์ไฟ
มันกะพริบสองสามทีก่อนจะติดตามหน้าที่ของมัน เขาวางของลงบนโซฟาก่อนจะหันหลังเดินกลับไปเก็บรองเท้าเข้าชั้นให้เรียบร้อย
ทำไมมีรองเท้าสามคู่..?
คำถามดังกล่าวผุดขึ้นในหัวเมื่อเขายกรองเท้าคู่หนึ่งขึ้นมามองว่าเป็นของใคร
ซึ่งมันใช่สไตล์ที่เขาและซองฮวาจะใส่
ทำให้ความสนใจของเขามุ่งตรงไปยังห้องนอนที่ปิดเงียบสนิท..
มันคงไม่ได้เป็นอย่างที่เขาหรอกใช่ไหม?
เขาวางรองเท้าคู่นั้นลงก่อนจะตัดสินใจเดินไปปิดไฟในห้องลง
กีซอกถอดเสื้อโค้ดพลางแขวนมันไว้บนที่ของมันก่อนจะค่อยๆก้าวทีละก้าวอย่างช้าและเบาที่สุดไปที่ประตูห้องนอน
เมื่อเขาแนบหูไปกับประตูห้องก็ได้ยินเสียงแปลกๆ
และเขามั่นใจว่านั่นเป็นเสียงของซองฮวา... เขาตัดสินใจเปิดเข้าไป
ก่อนจะเห็นภาพที่เขาเองไม่ว่าจะได้เห็น...
ภาพที่ซองฮวากำลังจูบกับคนอื่น
คนที่ไม่ใช่เขา...
เขาคิดว่าถ้าเขาเข้ามาช้ากว่านี้
สองคนตรงหน้าคงจะทำอะไรไปมากกว่านี้แล้ว ซองฮวาเองก็ตกใจไม่น้อยที่อยู่ๆกีซอกก็เปิดประตูเข้ามาโดยที่เขาไม่รู้ตัว
เขารีบผลักชายที่เขาพามาด้วยออกห่างจากเขาทันที
“พ...พี่กีซอก”
“มันเป็นใคร?”
กีซอกเอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบและเย็นชาจนดูน่ากลัว...
ซองฮวาเองก็ไม่สามารถคิดหาคำตอบอื่นออกมาตอบอีกฝ่ายได้ในเวลานี้
หลักฐานมันชัดเจนเสียขนาดนี้แล้ว
“เขาเป็น...เพื่อนผม”
“เพื่อนเหรอ?... แล้วเพื่อนจำเป็นต้องรักกันถึงขนาดนี้ไหมซองฮวา”
“….”
กีซอกมองหน้าอีกฝ่าย
ก่อนจะหันไปมองชายแปลกหน้าที่คนรักของตนเรียกว่าเพื่อน...
ใบหน้าของเขานิ่งเฉยจนคนมองมายังเริ่มรู้สึกเกรงกลัว... ซองฮวาพยายามตั้งสติก่อนจะลุกเดินพลางจะเข้ามากอดเขา
แต่กีซอกกลับถอยห่าง...
กีซอกจ้องหน้าเขาอีกครั้งก่อนจะเอ่ยประโยคที่ซองฮวาไม่เคยคิดว่าจะได้ยิน
“ถ้านายรักเพื่อนคนนี้มากก็เลิกกับฉันและไปหาเขาเถอะ”
“ไม่เอาสิพี่ ฟังผมก่อน”
“ฉันไม่ต้องการฟังคำแก้ตัวจากนายซองฮวา
ภาพที่ฉันเห็นมันยากเกินกว่าที่ฉันจะไม่เชื่อได้”
“…”
“และฉันรู้ว่าฉันไม่มีเวลาให้
นายเลยเลือกทำแบบนี้”
“หวังว่านายจะมีความสุขมากกว่านี้ มากกว่าตอนที่อยู่กับฉัน”
TBC
___________________________________________________________
มันยังไม่จบค่ะ เดี๋ยวมาแต่งต่อ
มีฟิคอีกหลายๆเรื่องที่ยังไม่ได้เคลียร์
เป็นครั้งแรกที่แต่งคู่นี้เลยค่ะ ปกติเราอ่านแต่ของคนอื่นเขา
คราวนี้เลยมาแต่งเองเลย
ดีไม่ดีก็อย่าว่ากันนะคะ TT
//ซัมเกรย์เป็นคู่ที่ลูกเรือไม่ต้องทำอะไรเลยจริงๆค่ะ5555
เจอกันอีกทีตอนที่เราอัพนะคะ555 บายย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น