[KARAOKE - THAISUB] I'M - Try

[KARAOKE - THAISUB] Crush - Fall(어떻게 지내)

[SF/OS] It's the end.#ซัมเกรย์

Title : It’s the end.

Pairing : JungKiseok x LeeSonghwa (Simon Dominic x Gray)

Rate : PG

Author : RapDivide

Note : ฟิคเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อสนองความต้องการของคนแต่ง(?) ตัวละครในฟิคไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใด เอาง่ายๆ คือฟิคเรื่องเป็นแค่เรื่องที่แต่งขึ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน 

-------------------------------------------------------

กีซอกไม่รู้ว่าเขาทนกับเรื่องแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว

“วันนี้จะออกไปไหนอีกซองฮวา”

“ออกไปหาเพื่อนไงพี่”

เรื่องที่อีกฝ่ายออกจากห้องไปโดยไม่ให้เหตุผลที่มากไปกว่าประโยคดังกล่าว และมักจะกลับมาที่ห้องในสภาพที่ดูไม่ได้เลยแทบทุกครั้ง

“วันนี้วันหยุดแล้ว อยากไปเที่ยวไหนไหม?”

“ผมมีนัดกับเพื่อนแล้วอ่ะ...ใกล้เวลาแล้ว ไปก่อนนะพี่”

เรื่องที่มักจะปฏิเสธคำถามของเขาแทบทุกครั้งหลังจากที่คบกันมาได้เกือบสามเดือน

และอีกหลายๆเรื่องที่ไม่อยากจะกล่าวถึงเท่าไหร่นัก..

เสียกคลิ๊กเมาส์ดังขึ้นเป็นระยะๆภายในห้องทำงานของกีซอก ช่วงนี้งานก็ไม่ยุ่งมากเท่าไหร่ เขาเลยคิดจะมาจัดการทำให้มันเสร็จไปเสียที อีกอย่างต่อให้กลับห้องไปตอนหน้าก็คงไม่ดีนัก เพราะยังไงซองฮวาก็ยังไม่กลับมาหรอก

“ฮยองยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ ผมก็นึกว่าฮยองไม่ได้มาวันนี้ซะอีก”                

“เพิ่งจะเข้ามาตอนบ่าย ไม่แปลกหรอกที่นายจะไม่รู้”

ฮยอกอูหรือที่ใครๆเรียกกันว่าโลโค่เดินเข้ามานั่งบนโซฟาตัวยาวที่อยู่ทางขวามือพลางผ่อนลมหานใจออกมาราวกับได้พักผ่อน กีซอกหันไปเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปทำงานของตนต่อ

“แล้ว...เกรย์ฮยองไปไหนล่ะ ผมไม่เห็นเลยช่วงนี้”

“ออกไปหาเพื่อนแต่เช้าแล้วล่ะ... เออ นายพอจะรู้ไหมว่าเขาชอบไปที่ไหนบ้าง”

กีซอกกดเซฟงานก่อนจะปิดคอมและหันเก้าอี้ให้เปลี่ยนทิศหันหน้าไปทางฮยอกอู อีกฝ่ายให้ทำท่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นก็ต้องรีบเก็นไป และคาดว่าอาจจะไม่หยิบมันขึ้นยาวเลยแน่ๆ

“ไม่ตามแถวเมียงดงก็คงตามผับบาร์ล่ะมั่งฮยอง”

“อืม..”

“เกรย์ฮยองทำตัวแบบนี้ ฮยองไม่อึดอัดบ้างหรือไง”

“ไม่รู้สิ... ฮยองคงปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวมากไปมั้ง เขาเลยต้องออกไปข้างนอก..แต่พอฮยองจะชวนไปไหน เขาก็ปฏิเสธตลอด บางที…”

เขาน่าจะอึดอัดอยู่ฝ่ายเดียว

บางทีเขาก็คิดว่าเขาควรปล่อยอีกฝ่ายไป...

แต่เพราะว่ารักมาก จึงปล่อยไปได้ยาก

“งั้นฮยองควรจะกลับบ้านไปหาเกรย์ฮยองนะ ผมคิดว่าตอนนี้เขาน่าจะกลับถึงบ้านแล้ว”

ใครก็ต่างบอกว่าฮยอกอูเป็นคนมองโลกในแง่ดี...เขาว่ามันก็น่าจะจริงแหละ เป็นรุ่นน้องที่ยิ้มได้ตลอด อารมณ์ดีตลอดเวลา

ดีจนน่าอิจฉา

“อืม งั้นฮยองกลับก่อนนะ ฝากบอกแจบอมด้วยว่าฮยองกลับแล้ว”

“รับทราบครับผม”

กีซอกหยิบโทรศัพท์ กระเป๋าเงินใส่กระเป๋าเสื้อโค้ดก่อนจะลุกเดินออกไปจากห้องทำงานพลางโบกมือลารุ่นน้องโดยที่ไม่ได้หันหน้าไปมอง

            ถนนสองข้างทางเวลานี้เต็มไปด้วยร้านค้าที่กำลังเปิดเพื่อให้คนได้เข้าไปจับจ่ายซื้อของ ตอนแรกเขาก็กะจะเดินตรงไปโดยพยายามจะไม่สนใจร้านค้าเหล่านั้น

            แต่สุดท้ายทั้งสองมือของเขาก็เต็มไปด้วยถุงกระดาษที่ใส่ของที่ซื้อจากร้านพวกนั้นแทบทุกอย่าง...ส่วนใหญ่มันก็เป็นของซองฮวาทั้งนั้น

          เขาจัดการย้ายของทุกอย่างไปไว้ที่มือข้างซ้ายทั้งหมดก่อนที่มือหนาจะล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ดจัดการส่งคาทกไปหาซองฮวาว่ากำลังจะกลับห้อง... เขายืนรอข้อความนั้นอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ไม่มีการตอบกลับ เขาจึงตัดสินกดล็อคมันและเดินตรงต่อไปเพื่อกลับไปยังห้องตามจุดประสงค์ของตน

            มือหนายกคีย์การ์ดขึ้นทาบกับเครื่องสแกนเพื่อจะเข้าไปภายในตัวตึกและเก็บมันใส่กระเป๋าเช่นเดิม... แทนที่เขาจะได้เดินตรงกลับไปที่ห้องเลย ก็ต้องสะดุดกับจดหมายที่ล้นออกมาจากกล่องรับที่มีเลขห้องเขาบอกอยู่..

นี่เขาไว้ใจถูกคนหรือเปล่า ที่ให้ซองฮวาเป็นคนจัดการบิลพวกนี้

แต่จากบิลพวกนี้นี่มันเป็นใบเสร็จและส่วนใหญ่ก็มาตั้งแต่เดือนที่แล้ว... ดีนะที่สมัยนี้มันจ่ายผ่านโทรศัพท์ได้ ไม่งั้นป่านนี้เขาต้องย้ายออกไปอยู่ที่ไหนซักแห่งแล้ว

          “จริงๆเลยนะซองฮวา”

            เขาจัดการยัดทุกอย่างลงถุงกระดาษใบหนึ่งก่อนจะเดินตรงไปกดลิฟต์ ไม่นานนักลิฟต์ก็เคลื่อนมาถึงชั้นที่เขาอยู่ เขารีบกดชั้นที่ต้องการจะไปทันทีที่เข้าไปภายในตัวลิฟต์

            ประตูลิฟต์เปิดออกอย่างช้าๆ เมื่อชั้นที่เขาต้องการ สองขาก้าวออกมาจากตัวลิฟต์อย่างไม่เร่งรีบนัก ก่อนจะล้วงหยิบคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋าเสื้ออีกครั้งพลางทาบมันลงตรงเครื่องที่ติดอยู่ข้างๆกับประตูห้อง

            แก๊ก...

          ทำไมข้างในมืดแบบนี้เนี่ย

            นั่นคือความคิดแวบแรกในหัวของกีซอก... เขาจัดการถอดรองเท้าไว้ก่อนจะเดินไปกดสวิตซ์ไฟ มันกะพริบสองสามทีก่อนจะติดตามหน้าที่ของมัน เขาวางของลงบนโซฟาก่อนจะหันหลังเดินกลับไปเก็บรองเท้าเข้าชั้นให้เรียบร้อย

            ทำไมมีรองเท้าสามคู่..?

            คำถามดังกล่าวผุดขึ้นในหัวเมื่อเขายกรองเท้าคู่หนึ่งขึ้นมามองว่าเป็นของใคร ซึ่งมันใช่สไตล์ที่เขาและซองฮวาจะใส่ ทำให้ความสนใจของเขามุ่งตรงไปยังห้องนอนที่ปิดเงียบสนิท..

            มันคงไม่ได้เป็นอย่างที่เขาหรอกใช่ไหม?

        เขาวางรองเท้าคู่นั้นลงก่อนจะตัดสินใจเดินไปปิดไฟในห้องลง กีซอกถอดเสื้อโค้ดพลางแขวนมันไว้บนที่ของมันก่อนจะค่อยๆก้าวทีละก้าวอย่างช้าและเบาที่สุดไปที่ประตูห้องนอน

            เมื่อเขาแนบหูไปกับประตูห้องก็ได้ยินเสียงแปลกๆ และเขามั่นใจว่านั่นเป็นเสียงของซองฮวา... เขาตัดสินใจเปิดเข้าไป ก่อนจะเห็นภาพที่เขาเองไม่ว่าจะได้เห็น...

            ภาพที่ซองฮวากำลังจูบกับคนอื่น

            คนที่ไม่ใช่เขา...

           

            เขาคิดว่าถ้าเขาเข้ามาช้ากว่านี้ สองคนตรงหน้าคงจะทำอะไรไปมากกว่านี้แล้ว ซองฮวาเองก็ตกใจไม่น้อยที่อยู่ๆกีซอกก็เปิดประตูเข้ามาโดยที่เขาไม่รู้ตัว เขารีบผลักชายที่เขาพามาด้วยออกห่างจากเขาทันที

            “พ...พี่กีซอก”

            “มันเป็นใคร?”

            กีซอกเอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบและเย็นชาจนดูน่ากลัว... ซองฮวาเองก็ไม่สามารถคิดหาคำตอบอื่นออกมาตอบอีกฝ่ายได้ในเวลานี้ หลักฐานมันชัดเจนเสียขนาดนี้แล้ว

            “เขาเป็น...เพื่อนผม”

            “เพื่อนเหรอ?... แล้วเพื่อนจำเป็นต้องรักกันถึงขนาดนี้ไหมซองฮวา”

            “….”

            กีซอกมองหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะหันไปมองชายแปลกหน้าที่คนรักของตนเรียกว่าเพื่อน... ใบหน้าของเขานิ่งเฉยจนคนมองมายังเริ่มรู้สึกเกรงกลัว... ซองฮวาพยายามตั้งสติก่อนจะลุกเดินพลางจะเข้ามากอดเขา แต่กีซอกกลับถอยห่าง...

            กีซอกจ้องหน้าเขาอีกครั้งก่อนจะเอ่ยประโยคที่ซองฮวาไม่เคยคิดว่าจะได้ยิน

            “ถ้านายรักเพื่อนคนนี้มากก็เลิกกับฉันและไปหาเขาเถอะ”

            “ไม่เอาสิพี่ ฟังผมก่อน”

            “ฉันไม่ต้องการฟังคำแก้ตัวจากนายซองฮวา ภาพที่ฉันเห็นมันยากเกินกว่าที่ฉันจะไม่เชื่อได้”

            “…”

            “และฉันรู้ว่าฉันไม่มีเวลาให้ นายเลยเลือกทำแบบนี้”

“หวังว่านายจะมีความสุขมากกว่านี้ มากกว่าตอนที่อยู่กับฉัน”

TBC

___________________________________________________________

มันยังไม่จบค่ะ เดี๋ยวมาแต่งต่อ 

มีฟิคอีกหลายๆเรื่องที่ยังไม่ได้เคลียร์

เป็นครั้งแรกที่แต่งคู่นี้เลยค่ะ ปกติเราอ่านแต่ของคนอื่นเขา คราวนี้เลยมาแต่งเองเลย 

ดีไม่ดีก็อย่าว่ากันนะคะ TT

//ซัมเกรย์เป็นคู่ที่ลูกเรือไม่ต้องทำอะไรเลยจริงๆค่ะ5555

เจอกันอีกทีตอนที่เราอัพนะคะ555 บายย

Just Friends,Right? - Chapter 15

"อยากก็บอก...เดี๋ยวจัดให้"

นัมจุนพูดก่อนจะผลักอีกคนให้นอนราบกับโซฟาและขึ้นคร่อมทันที ใบหน้าคมก้มลงจูบปากคนใต้ร่าง ตักตวงความหวานในโพรงปาก ซอกจินยกมือขึ้นโอบคอร่างสูง พลางดึงให้เข้ามาแนบชิดมากขึ้น นัมจุนผละจูบออก ก่อนจะก้มลงสูดดมซอกคอขาว

"อื้อ..."

ซอกจินเริ่มส่งเสียงร้อง เมื่อร่างสูงใช้ปากขบเม้มทำรอยแดงไปทั่วลำคอ มือที่ว่างก็รีบถอดเสื้อและโยนมันออกไปทันที วินาทีนี้เสื้อผ้าเป็นสิ่งที่เกะกะที่สุดสำหรับพวกเขา นัมจุนก้มลงครอบครองลูกกวาดสีสวยที่ล่อตาล่อใจเขาอยู่นาน ซอกจินเอามือจิกลงบนกลุ่มผมเขาเพื่อระบายความเสียว 

นัมจุนเริ่มจัดการกับเสื้อผ้าตัวเองจนตอนนี้เขาเหลือเพียงกางเกงชั้นในปกปิดส่วนนั้นอยู่ นัมจุนก้มลงจูบคนใต้ร่างอีกครั้งก่อนจะค่อยใช้มือถอดกางเกงซอกจินออก

แก่นกายสีหวานชูชันขึ้นตามอารมณ์ มือหนาจับรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ จนส่วนปลายเริ่มมีน้ำสีใสปริ่มออกมา ในขณะที่ซอกจินใกล้จะเสร็จ เหมือนอีกคนรู้จึงหยุดทันที

"ยะ...หยุด..ทำไม"

"เรื่องอะไรจะให้ฮยองเสร็จก่อนล่ะ"

"อ๊ะ.."

ร่างเพรียวกระตุกเล็กน้อยเมื่อนัมจุนสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางด้านล่าง ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาในสมอง เมื่อร่างสูงเห็นว่าอีกคนเริ่มปรับสภาพได้แล้วจึงขยับนิ้วอย่างช้าๆ  

"อ๊ะ ไม่เอา..นิ้ว..แล้ว" 

นัมจุนยกยิ้มมุมปาก ในเมื่ออีกคนต้องการแบบนั้นเขาก็จัดให้ ร่างสูงดึงนิ้วออกทันทีก่อนจะถอดกางเกงชั้นในตัวเองออก นัมจุนจับแก่นกายแทรกเข้าไปในช่องทางทีเดียวจนมิด ซอกจินร้องออกด้วยความเจ็บปวดราวกับถูกแยกร่าง น้ำสีใสไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้น จนร่างสูงก้มลงมาจูบปากอย่างแผ่วเบา

"สัญญาว่าจะทำเบาๆ"

คำพูดของนัมจุนทำให้ซอกจินรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะร้องครางเมื่อนัมจุนเริ่มขยับช่วงล่าง ช่องทางรักตอดรัดแน่นจนนัมจุนแทบคลั่ง ซอกจินเอามือโอบคอร่างสูงก่อนจะเลื่อนไปจิกแผ่นหลังจนเกิดรอยแดง 

"อื้อ เร็วกว่านี้...หน่อย อ๊าา"   

นัมจุนทำตามคำขอของเขา ร่างสูงค่อยๆซอยสะโพกถี่ขึ้น จนตัวซอกจินเริ่มขยับตามแรง เสียงครางหวานดังก้องไปทั่วห้อง ซอกจินไม่สนใจแล้วว่าใครจะมาได้ยิน เขาต้องการจะระบายความเสียวซ่านที่ได้รับตอนนี้มากกว่า

" อื้ม"

 นัมจุนครางเสียงต่ำออกมาในลำคอ เขาใกล้จะเสร็จอยู่ร่ำไร มือหนาจับแก่นกายร่างเพรียวรูดขึ้นลง จนซักพักน้ำสีขุ่นก็ถูกปลดปล่อยออกมาเปรอะเปื้อนเต็มมือ นัมจุนมองหน้าอีกคนที่กำลังเบือนหน้าหลบเขา ร่างสูงยกยิ้มก่อนจะใช้ลิ้นเลียกินคราบน้ำที่ติดตามมือจนเกลี้ยง

"กินเข้าไปทำไ..."

 "อร่อยดีแฮะ"

นัมจุนพูดออกมา ซอกจินแทบจะเอาหน้ามุดหนี นัมจุนชอบให้เขาเขินได้ตลอดเวลา แต่ไม่ทันได้คิดอะไรต่อนัมจุนก็กระแทกแก่นเข้ามาแรงขึ้น เขาปลดปล่อยน้ำรักสีขุ่นเข้าช่องทางนั้น มันเยอะจนไหลล้นออกมาเลอะขาขาวเต็มไปหมด ก่อนที่นัมจุนจะถอดแก่นออกมา ตอนนี้ทั้งเขาและนัมจุนต่างเหนื่อยหอบไม่แพ้ ซอกจินค่อยๆดันตัวขึ้นนั่งพลางซบหน้าลงบนไหล่นัมจุน 

"อีกรอบนะ.."

"ถ้านายจะทำอีก.."

"??"

"เอาถึงเช้าเลยนะ"

นัมจุนยกยิ้มร้าย ซอกจินคนเดิมเป็นยังไง ซอกจินที่อยู่ตรงหน้าเขาก็ยังเป็นซอกจินคนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ร่างเพรียวเป็นฝ่ายผลักนัมจุนให้นอนราบลงไป ก่อนจะที่บทรักจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง...

#ฉากNC แต่งเองครั้งแรกในชีวิต

กลับสู่หน้าฟิคหลัก  http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1401718&chapter=16